Welkom op mijn blog, fijn dat je er bent!

Jammer genoeg ben ik één van de ervaringsdeskundigen op het gebied van zwangerschapsafbreking, doodgeboorte PGD-IVF en miskraam. Op 16 mei 2018 ben ik met 18 weken bevallen van Luuk en op 8 januari 2019 met 16 weken van Dex. Beide jongens hadden een, bleek later, erfelijke chromosoom aandoening waardoor wij de moeilijke keuze hebben gemaakt om onze, zeer gewenste, zwangerschappen te beëindigen.

Waarom dit blog?

Omdat ik anderen graag help en omdat ik het eenzame gevoel dat ik vlak na de zwangerschapsafbrekingen heb ervaren wil wegnemen bij anderen. Ik begrijp dat wanneer je te maken krijgt met een zwangerschapsafbreking of doodgeboorte je jezelf enorm eenzaam en niet begrepen kunt voelen. De eerste keer wist ook echt niet wat er allemaal op mij af zou komen en had ik zelf ook enorme behoefte aan verhalen van ervaringsdeskundigen.

Wat zou ik graag bereiken?

Ik zou het fijn vinden als anderen een stukje (h)erkenning uit mijn verhalen halen en daardoor weten dat ze niet alleen zijn. Want jezelf eenzaam voelen terwijl je een zeer moeilijke en voor veel mensen ontastbare rouwperiode door gaat gun ik niemand.

Mijn verhalen zijn voor iedereen die te maken heeft (gehad) met zwangerschapsafbreking en doodgeboorte. Wat mij betreft dus niet alleen voor papa en mama die hun kindje moeten gaan missen, maar zeker ook voor de mensen daar omheen.

Daarmee bedoel ik niet alleen vrienden, collega’s, kennissen en familie maar juist ook de verloskundigen, gynaecologen, verpleegkundigen, kraamverzorgers, uitvaart ondernemers, maatschappelijk werkers, psychologen/coaches, ziektewet handhavers, bedrijfsartsen en arbodiensten, managers en ga zo maar door. Helaas ben ik erachter gekomen dat er veel lotgenoten zijn en die lotgenoten hebben allemaal steun nodig. En het begrip is soms helaas ver te zoeken doordat het verlies zo ontastbaar is.